Ze mag huilen. Ik hou haar in mijn armen. Mijn ogen dicht en reik haar mijn hand. Ik ben er voor haar. Ik zorg voor haar. Huil maar. Het mag. Ik hou van haar. Ik zal haar vasthouden en ga niet meer van haar zijde. Dit is...................wat ik terug heb door al die jaren therapie.Ik kom in haar hoekje en haal haar hier vandaan. Het hoekje van waar de angst mag heersen, maar waar ze nu ook uit vandaan mag komen. Veilig aan mijn hand. Ze is mijn echte liefde. Ik zal haar koesteren. Ik ........was maar een klein meisje. Een meisje met super super veel angsten. En weet je.........ze is mooi......en zo lief. Hans, jij zei eens, "je ziet de deur en het is aan jou of je hierdoor gaat". Aan die andere zijde van die deur zat mijn innerlijk kind. Eerst heb ik haar nooit gezien. Want die deur was dicht. Het was niet mogelijk. En toen ik haar gewaar werd kon ik haar alleen zien huilen. Nu.........is ze duidelijk weer een deel van mij geworden. Want ze staat aan mijn zijde.